In het Waldkindergarten heb ik ervaren, hoe goed het kinderen doet. Ik heb de wanhoop in moeder gezien en gevoelt, die vervolgens daarna hun kind naar een ander onderwijs systeem moesten brengen, wat niet overeenkwam met hoe ze hun kinderen opgevoed, begeleid willen zien. Die moedige moeders in hun wanhoop, en verdriet heb ik leren kennen. 

Ik weet wat het betekend, je kind overdragen aan een systeem, ik ben daar ooit zelf verschrikkelijk op doorgedraaid. Dat herstel ik nu, voor het kind. 

Deze ouders wille niet dat hun kind overgedragen wordt aan een systeem. Ze willen hun Kinderen geven wie ze zijn. En dat ze blijven wie ze zijn. Vaak voelen, en soms zelf weten ze, dat het systeem hun kinderen zal vervormen, en nog erger het Kind het Zelf ontneemt.

Het Kind in ons zelf genezen, weten wie het Zelf is. Moed hebben, het valse beeld, over het Kind, in zich zelf, en hun omgeving af te wijzen, niet toestaan. Het Kind bevrijden. 

Het valse beeld dat wij Kinderen voordragen, hoe wij menen Kinderen te moeten zien, dragen we in ons zelf. Dit vraagt om correctie. 

De valse identiteit die onze ware natuur vervalst. Bestaat uit vele destructieve zelf concepten.

Vragen aan Kinderen, wat wil je later worden. Hoe komt het eigenlijk dat we die vraag durven te stellen? Hoe kunnen ze worden wat ze allang zijn. Hoe kunnen we Kinderen aanreiken, dat wat ze al lang zijn. Hoe bevestigen wij hun ware natuur, hun Zelf zijn. 

Acties die een identiteit een persoon van het Kind maken. Daarmee het Kind een valse identiteit geven, een vals zelfbeeld aanreiken. Kinderen vervormen hiermee tot slaven van deze valse identiteiten.

Het Zelf van het Kind is gericht in service voor en aan anderen. Het Kind heeft een medewerkend, coöperatie eenheid nodig, die wordt gevormd door het genezen Kind. 

> Before anything can come into being there must be somebody to whom it comes. Nisargadatta

Het jonge Kind kan zich afvragen, "wie ben ik". Wordt die vraag gehoord? Of is het Kind onvoldoende in staat die vraag te stellen? Het jonge Kind is overgelaten aan ouders, begeleiders. Het jonge Kind stelt zijn vertrouwen, en is overgelaten, in op de ouders, of begeleiders. 

Het Kind bevrijden. Moedige mensen die, het Kind inzicht zelf genezen, weten wie Zelf zijn. En de moed hebben, het valse beeld, over het Kind, in hun omgeving af te wijzen, niet toestaan. 

Want alles begint in en bij het Kind.

Ik voel kraak helder, ondanks dat de scholen en maatschappij, alles in het werk hebben gesteld om mij als  Zelf niet te benoemen, te bagatelliseren, het onschuldig Kind nog steeds in mij Leeft. Welke ik nog steeds ben, mijn Real Zelf is.  

Ik stond in die kinderbox en wist het al. Ik zat gedwee op school, en wist het al. Mijn mond werd gesnoerd. Vlijt en gedrag een 10, dwong mij te luisteren, wat er werd gezegd. Angst werd mij ingesproken. Als je er als mens bij wilt horen, dan moet je een persoon zijn. Het is illusie dat je denkt te weten wie je bent. Wij leren, vertellen hoe en wie je moet zijn. Regels om je aan te houden. His-story werd mij voor gelezen, die niet de mijne is. Het al dat je al wist, ik weet 'wie ik ben'.

Het kind in mij, onrustig, verbaast overzien, wat er in de buiten wereld om zich heen afspeelt. Vraagt zich af wat gebeurt hier allemaal. Waar heb ik dit eerder gezien. Waar ken ik dit van. Mensen die vreemd, op mij reageren, als of ik een pop of idioot object voor curiosa aandacht ben. Er wordt zelfs om mij gelachen als ik mijn eerste klanken spreek. La, la, la. Le, le, le. Verstaan ze mij dan niet? Ik heb een ernstige melding te doen. Je hield niet op met rammelen aan het rek van de Baby Box. Men meent je kraamt er van alles niets zeggend uit. In de klank, een boodschap, een verhaal. Wie denken ze te zijn, denken te weten 'wie ik ben' Een ding zeker, een 'lief' kind ben je. 

Het Kind mag in zijn zelf realisatie zijn en blijven, begeleiders ouders horen dit te verstaan, en ondersteunen. Het bestaan van scholen is er op gericht het Zelf te ondermijnen, dit is wat ze aantonen en voorstaan. Wie geeft zijn Kind daaraan, dat kan alleen iemand die het Zelf en het Kind in zichzelf niet erkend en kent.

Pinokio wil een "echte jongen" zijn! Niet het product van de poppen maker! Pinokio wil niet langer een pop zijn, een houten lichaam, een Doll waar je mee kunt spelen. Hij wil niet het product zijn van zijn maker. Hij wil een 'echte jongen' zijn, een mens zijn. Pinokio wil het echte verhaal horen, weten, waarom hij geen "echte jongen" een Mens mag zijn.

Pinokio komt tot leven in de lange neus mens. Die lange neus mens die voor liegen, misleiden en verlijden staat. Onwaarheid, de bron van moeilijkheden en problemen, veroorzaakt. Altijd wil het iets van je, eist iets, beveelt. Vals zijn is leeg, altijd op zoek naar bevestiging en resonances. Het is bang, en vermijd onderzoek vragen. Het identificeert zich zelf met ieder support, hoe zwak en van korte duur. Wat het ook krijgt het vraagt altijd meer. Daarom geef het geen energie, in je vertrouwen in de concent. 

Een Kind wil weten waar het aan toe is. Tegelijkertijd een kind kun je alles wijs maken. En dat geld ook voor de volwassen waar het kind in leeft. Het kind dat Kind is. Schrijf je zo: 'Het Zelf Kind'. Een kind vraagt om een duidelijk concreet antwoord. Die vraag stelt het eerst in zichzelf. Dan pas klinkt het uit de mond, of kun je het lezen. Dit geeft aan het Kind, denkt. Het passende antwoord, zoekt het buiten zichzelf. Het vertrouwt daarvoor zijn omgeving. Het refereert aan wat een ander zegt, dat is het geldend antwoord. Hoe kan een Kind weten dat het antwoord in zichzelf is. Wie reikt hem dit aan. Welke school informeert hem hierover.

De Toon Aangever

Voor het K i n d en het K i n d in de S t i l t e in ons

By: H e n d r i k u s

Deel Zes

K U N S T